top of page

Dag van de geleidehond: “Als zijn harnas aangaat, moet hij werken, daarna is hij een normale hond”

Elke laatste woensdag van april is het internationale dag van de geleidehond. Dankzij de hulp van deze trouwe viervoeters kan iemand met een beperking zelfstandiger leven. Om een beter idee te krijgen van welke rol een geleidehond speelt, heb ik afgesproken met Ilse Peeters, een blinde vrouw.


Senne Schoukens

 

Ik sta voor de deur van LUCA School of Arts in Brussel en bel aan. Wanneer ik binnenkom, zie ik meteen felblauwe muren met in grote letters ‘onthaal’ op. Ik word vriendelijk ontvangen door Ilse Peeters (52) en haar hond Harry, een vijfjarige labrador herder. Hoewel Harry meteen aandacht zoekt en aan mijn kleren komt snuffelen, durf ik hem niet aan te raken. Ik heb namelijk gelezen dat je blindengeleidehonden niet mag afleiden omdat ze zich moeten focussen op hun taak. “Je mag hem aaien hoor”, vertelt Ilse meteen. “Enkel als hij zijn werktuig aanheeft, mag niemand hem aanraken zodat hij kan opletten. Ook ik moet dan goed opletten. Als we op stap zijn, spreek ik constant tegen hem.”



Harry geniet van de aandacht

“Hij maakt mijn leven veel gemakkelijker”, zegt Ilse. “Ik ben namelijk niet blind geboren en kan niet goed overweg met mijn witte stok. Je ziet er echt hulpeloos uit met dat ding en het schrikt de mensen af. Ik ging vroeger enkel naar buiten om te gaan werken”, vertelt ze eerlijk. “Ik sprak af met collega’s aan het station om samen naar het werk te stappen, maar als hun trein plots vertraging had of ze waren ziek, dan stond ik daar alleen.” Harry wandelt naar de stoel van Ilse en likt aan haar hand. “Nu ik Harry heb, kan ik alleen mijn plan trekken en durven de mensen mij sneller aan te spreken. En hij is ook echt mijn beste vriend.” Ilse lacht naar Harry en wrijft over zijn kop. Hij geniet van de aandacht.


“Natuurlijk gaat het niet altijd even makkelijk. Soms mag ik niet binnen in een café met Harry. Hoewel het in de Belgische wet staat dat ze een geleidehond niet mogen weigeren, gebeurt het toch. Ik zou de confrontatie kunnen aangaan en zeggen dat het mag, maar dat is verloren energie”, zegt ze. “Ook als het heel druk is op de trein, gaat het moeilijker. Harry is een labrador herder en herders kunnen overprikkeld raken. Ik voel gewoon de stress van mijn hond en dan neem ik liever de volgende trein. Daardoor ben ik soms te laat op het werk, maar dat is dan maar zo.”

 

“Wij gaan elke dag naar een bos of weide zodat Harry met andere honden kan spelen ”Ilse Peeters, 52

 

“Harry kent niet alleen de weg van het station naar mijn werk, maar ook alle trajecten in de buurt van ons huis. Hij heeft elk traject moeten leren en werkt dus echt heel hard”, zegt ze trots. “Daarom vind ik dat hij minstens even hard mag genieten. Thuis is hij een gewone hond. Als ik zijn werktuig afneem, mag hij in de tuin spelen en rennen zoveel hij wil. Mijn man en ik gaan ook elke dag met de auto naar een bos of een weide. Daar kan Harry genieten en spelen met andere honden.”

In het onthaal hangt een foto met een zwart lintje rond. “Dat is Viking, mijn vorige hond”, vertelt Ilse. “Ik heb in totaal al drie honden gehad. Mijn eerste kwam uit Brussel, maar mijn laatste twee kwamen uit Nederland. Daar werken ze ook met kruisingen en dat vind ik wel leuk”, zegt ze. “Zo’n hond kost heel veel geld. Harry kostte 36 000 euro, maar gelukkig moest ik het niet zelf betalen. Het Vlaamse agentschap heeft 12 000 euro betaald en voor de overige 24 000 euro ging de hondenschool op zoek naar sponsors. En wanneer Harry tussen de 8 en de 10 jaar oud is, mag hij met pensioen. Dan zit ik voor een bepaalde periode met een gepensioneerde hond en een werkende hond”, lacht ze.



Ilse en Harry wandelen samen naar het station

Ilse haar wekkertje gaat af. “Kom Harry, het is tijd om naar het station te gaan.” Harry kruipt uit zijn mand en strekt zich uit. Onderweg praat Ilse voortdurend tegen Harry en wanneer ze een zebrapad oversteken, krijgt hij een beloning. “Soms krijgt hij een complimentje, soms een knuffel, maar eigenlijk heeft hij het liefst een snoepje. Zo probeer ik hem gemotiveerd te houden.” Aan het station staan twee NMBS-medewerkers die Ilse en Harry naar het juiste perron brengen. Daarna stappen ze samen op de trein naar huis om van een zware werkdag te bekomen.

38 views0 comments

Comments


bottom of page